Νόσος Peyronie

Η νόσος Peyronie, γνωστή επίσης και ως κάμψη του πέους, ινώδη σκλήρυνση του πέους, καθώς και χρόνια φλεγμονή του λευκού χιτώνα που περιβάλλει το πέος, είναι μια κατάσταση κατά την οποία το πέος εμφανίζει ταυτόχρονα με τη στύση και κάμψη. Η κάμψη αυτή δεν είναι φυσιολογική και προκύπτει από ινώδεις πλάκες που αναπτύσσονται κάτω από το δέρμα του πέους. Σύμφωνα με το εθνικό ιστιτούτο υγείας των ΗΠΑ, η νόσος Peyronie εμφανίζεται στο 10% των ανδρών.

Σε πολλές περιπτώσεις το πέος ενός άνδρα μπορεί να παρουσιάζει μια ελαφρά κάμψη χωρίς να δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα. Υπάρχει μάλιστα μια κατάσταση που ονομάζεται συγγενής στροφή, κατά την οποία τα αγόρια γεννιούνται με ένα βαθμό κάμψης στο πέος τους.

Το πρόβλημα υπάρχει όταν η νόσος Peyronie προκαλεί πόνο, καθώς και όταν η κάμψη του πέους είναι τόσο μεγάλη, ώστε να περιορίζει την ικανότητα του άνδρα να έχει σεξουαλική επαφή. Παράλληλα σε πολλές περιπτώσεις προκαλεί και στυτική δυσλειτουργία. Η αυξημένη ανησυχία αναφορικά με τη κάμψη του πέους, το στρες και το άγχος, μπορούν επίσης να πυροδοτήσουν προβλήματα που σχετίζονται με την αντιλαμβανόμενη σεξουαλική επίδοση και τη στυτική λειτουργία. Ωστόσο, ένας σεβαστός αριθμός ενηλίκων ανδρών με νόσο Peyronie, φαίνεται πως έχει ικανοποιητική σεξουαλική ζωή.

Ένα σημαντικό ποσοστό ανδρών με νόσο Peyronie έχει επίσης διαταραχές του συνδετικού ιστού περισσότερο στα χέρια και λιγότερο στα πόδια. Παράλληλα σχεδόν το 1/3 όλων των ανδρών με το συγκεκριμένο νόσημα, εμφανίζει ίνωση στον ελαστικό ιστό που βρίσκεται σε άλλα μέρη του σώματος. Το γεγονός ότι η συχνότητα της νόσου Peyronie είναι αυξημένη μέσα στις οικογένειες των ασθενών, ενθαρρύνει τους ειδικούς να πιστεύουν πως στην αιτιοπαθογένεια του νοσήματος εμπλέκεται μια γενετική συνιστώσα.

Ποια είναι τα συμπτώματα και τα σημεία της νόσου Peyronie;

Τα σημεία και τα συμπτώματα της νόσου Peyronie, μπορούν είτε να εμφανιστούν βαθμιαία, είτε ξαφνικά και περιλαμβάνουν:

• Το σχηματισμό πλακών από ινώδη ιστό, οι οποίες ψηλαφόνται κάτω από το δέρμα του πέους.
• Σημαντική κάμψη του πέους είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω , είτε πλαγίως, ανάλογα με το που έχουν σχηματισθεί οι πλάκες. Σε κάποιους ασθενείς, το πέος σε στύση, μπορεί να εμφανίζει μια μεγάλη στένωση σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Σε ένα ποσοστό ανάμεσα στο 10% και το 20% των ασθενών, η κάμψη βελτιώνεται, στο 30%-40% χειροτερεύει και στους υπόλοιπους παραμένει η ίδια.
• Εμφάνιση στυτικής δυσλειτουργίας, δυσκολίας δηλαδή είτε στην επίτευξη, είτε στη διατήρηση της στύσης
•  Μείωση του πεϊκού μήκους
• Αίσθημα πόνου κατά τη στύση ή/και τον οργασμό. Εκτιμάται ότι ο πόνος εμφανίζεται στο 60% των ασθενών, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ο πόνος βαθμιαία υποχωρεί , χωρίς θεραπεία.

Πώς αντιμετωπίζεται

Σε μια πρώτη φάση ο ιατρός θα ρωτήσει τον ασθενή σχετικά με τα συμπτώματα του, για παράδειγμα πόσο καιρό τα έχει και ποια ήταν εξέλιξή τους. Στη συνέχεια θα γίνει και η κλινική εξέταση. Αν η κάμψη του πέους του ασθενούς δεν χειροτερεύει, αν δεν υπάρχει πόνος και εάν τα συμπτώματα του ασθενούς δεν εμποδίζουν τη σεξουαλική πράξη, είναι πολύ πιθανό ο ιατρός να συστήσει παρακολούθηση της κατάστασης για ένα διάστημα χωρίς να παρέμβει.

Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις ο ιατρός θα συστήσει είτε φαρμακευτική αγωγή είτε χειρουργική αντιμετώπιση.

Πιο συγκεκριμένα, η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να περιλαμβάνει:

• Πεϊκές ενέσεις. Η κάμψη μπορεί να μειωθεί με ενέσεις απευθείας στο πέος. Η θεραπεία μπορεί να διαρκέσει για μήνες. Η δραστική ουσία στις ενέσεις μπορεί να είναι είτε η ιντερφερόνη, η οποία βοηθά στην αποδόμηση του ινώδους ιστού, ενώ παράλληλα αναστέλλει την παραγωγή του, είτε η ουσία που υπάρχει σε αντιυπερτασικά φάρμακα η οποία μειώνει την παραγωγή κολλαγόνου, βασικού συστατικού στο σχηματισμό ουλώδους ιστού. Η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των ενέσεων αυτών όμως έχει εξεταστεί σε περιορισμένο αριθμό μελετών.
• Η βιταμίνη Ε και το αμινοβενζοικό κάλιο. Τα φάρμακα αυτά έχουν βρεθεί να μειώνουν τον πόνο στο 30% -60% των ασθενών, παρόλα αυτά δεν έχουν καμία επίδραση στην κάμψη του πέους.
• Ταμοξιφένη. Μια μελέτη έδειξε ότι η ταμοξιφένη μείωσε τον πόνο στο 80% των ασθενών και μείωσε την κάμψη του πέους στο 1/3. Οι ειδικοί όμως υποστηρίζουν πως το συγκεκριμένο φάρμακο είναι κατάλληλο για την αντιμετώπιση της νόσου σε αρχικό στάδιο.
• Κολλαγενάση. Πρόκειται για ένα ένζυμο που μειώνει το μέγεθος των πλακών, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις τις εξαλείφει. Η χρήση της κολλαγενάσης στη νόσο Peyronie βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο.

Η Επέμβαση

Η μόνη αποδεδειγμένη θεραπεία είναι η χειρουργική, είτε με την τοποθέτηση ραφών (πτύχωση), στην ακριβώς αντίθετη πλευρά της βλάβης (μόνο σε μικρές κάμψεις), είτε με πραγματική γεωμετρική αποκατάσταση του σχήματος, με τομή πάνω στη βλάβη, αφαίρεση τμήματός της και πλαστική αποκατάσταση του σηραγγώδους με τοποθέτηση μοσχεύματος.

Οι χειρουργικοί χρόνοι

• Τομή κυκλοτερής υποβαλανικά, Degloving του δέρματος του πέους
• Παρασκευή, διαφύλαξη του αγγειονευρώδους δεματίου
• Τεχνητή στύση, καθορισμός του σημείου της μέγιστης κάμψης, σχεδιασμός των σημείων που θα μπουν ραφές (περίπτωση απλής πτύχωσης) ή του τμήματος του σηραγγώδους που θα παρασκευαστεί για να τοποθετήσουμε το μόσχευμα.
• Συρραφή κατά στρώματα, αποκατάσταση δέρματος

Αναισθησία

• Γενική

Διάρκεια επέμβασης

• 60 λεπτά, σε απλή πτύχωση
• 120 – 180 λεπτά, σε χρήση μοσχεύματος
• 180-240 λεπτά, σε συνδυασμό με πεϊκές προθέσεις τριών σημείων

Παραμονή στην κλινική

• 1-2 ημέρες

Αποτέλεσμα

• Ευθειασμός

Συνδυασμός με άλλες επεμβάσεις

Σε περίπτωση εγκατεστημένης στυτικής δυσλειτουργίας και μεγάλης βλάβης, τοποθετούνται στον ίδιο χρόνο πεϊκές προθέσεις.

Μετεγχειρητικές οδηγίες

Αντιβιοτική αγωγή, κινητοποίηση την ίδια μέρα, παραμονή της επίδεσης 3-4 ημέρες.